Ter ere van het 40-jarige bestaan van DVS is de onderstaande tekst in een boekje uitgegeven:

DE VELUWSE SCHUTTERS 40 JAAR

Dezer dagen is het 40 jaar geleden, dat in café Van Neck D.V.S. is opgericht en aldaar haar clubaktiviteiten is gestart. Het is niet helemaal toevallig, dat thans een aantal verenigingen een veertigjarig jubileum viert. Na de oorlog zijn er gelukkig initiatiefnemers geweest, die het verenigingsgebeuren nieuw leven hebben ingeblazen. Zo ook de oprichters van D.V.S.
Daarom wil ik namens de Sportraad Apeldoorn het bestuur en de leden van harte geluk wensen met dit jubileum.
Na diverse omzwervingen vindt uw vereniging thans haar onderkomen in de schitterende accommodatie aan de Oude Zwolseweg. U telt rond 140 leden en naast de beoefening van de schietsport blijft het een vriendenclub en ik denk dan ook dat u daarmee volledig aan uw doelstelling beantwoordt.
In dit jubileumboek zal ongetwijfeld uitgebreid worden teruggeblikt. Vooruitzien doet een dynamische vereniging als D.V.S. zeker.
Daarom veel succes voor de toekomst en nogmaals gelukgewenst.

H.H. Herberts
voorzitter Sportraad Apeldoorn

INLEIDING

Schutters zijn nooit sterk geweest in het registreren van 'wapenfeiten'. Het zijn de geschiedschrijvers die er voor zorgen dat hetnageslacht iets te weten komt over de historie.
Zo ook bij D.V.S. Via gesprekken, overleveringen en knipsels is een lijn getrokken door de afgelopen 40 jaar. Omdat notulen en verslagen ontbraken is hier en daar een wat vrije vertaling ontstaan van de ons gedane mededelingen. Toch hopen wij dat dit boekje u een beeld geeft over het ontstaan en voortbestaan van onze schietvereniging.
Graag wil ik al diegenen bedanken die hun spontane medewerking hebben gegeven aan de totstandkoming van dit boekje.

J.J.A. Brouwers
voorzitter De Veluwse Schutters

HET BEGIN

Het was de tijd dat alles opnieuw begon. Na de de slechte start van de veertiger jaren, werd het eerste lustrum met de bevrijding van Nederland luidruchtig gevierd. Er ontstonden nieuwe vriendschappen en nieuwe vormen van samenwerken.
Het heeft dan nog een jaar geduurd voor een vriendengroep een vereniging van schutters oprichtte. Het waren vrolijke schutters die zich door vriendschap sterk maakten om de basis te leggen voor een solide club.

Op 19 april 1946 was het zover. Tijdens eerste viering van de bevrijding van Apeldoorn werd de vereniging officieel opgericht in het toenmalige café Van Neck op de splitsing van de Zwolseweg en de Wieselseweg.
Nu heet het café Wieselshof en is in handen van de heer Teun Karreman.
Na de tweede wereldoorlog stond weerbaarheid hoog in het vaandel maar bij D.V.S. was het de vriendschap die nog hoger werd gewaardeerd. Daarvoor kwam men wekelijks in het café bij elkaar en werd de fietsenstalling tot schietbaan omgebouwd. Het was een plaatstalen keet zon der enig comfort. Er werd geschoten met één luchtgeweer op een afstand gelijk aan de lengte van het fietsenhok. De regels waren soepel en werden aangepast aan de plaatselijke omstandigheden. Naast luchtgeweer binnen, werd er grootkaliber geweer buiten geschoten. Dat gebeurde op de militaire 'baan' de Zandhegge over een afstand van 100 meter. De wapens die werden gebruikt waren de Lee Enfield-karabijn en Mauser. De Lee Enfield is nog in het bezit van onze vereniging. De Zandhegge schietbaan is er niet meer, maar heeft gelegen 2 km in de bossen achter Café-Restaurant De Triangle aan de Zwolseweg.
De aanschaf van munitie en geweren was in die tijd geen probleem; voor het grootkalibergebeuren. Er was genoeg bij de hand. Zoals het nu nog is bij D.V.S., werd dat 'geritseld' door Chris Berkhoff. Er kon nl. 'onbeperkt' gehaald worden met paard en wagen in het Soerense Bos. Daar hadden de Duitsers een gigantische wapenopslagplaats aangelegd. Treinen vol munitie en wapens werden hier tijdens het eind van de oorlog opgeslagen. Zij kwamen gelukkig niet meer aan het gebruik ervan toe. De nieuwe beheerder van de opslagplaats was Binnenlandse Strijdkrachten. Chris kon het daarmee goed vinden en zorgde zodoende dat er altijd genoeg voorraad was voor D.V.S. schutters.

Eerste groepsfoto van de vereniging 1949 in het Koninklijk Park.
Staand van links naar rechts: de heren Ten Hove, Hoekman, Nijboer, Barmeloo,
Berkhoff, De Niet, Zittend van links naar rechts: de heren Davelaar, A. Breuer, Berends,
Boswachter Brink, G. Breuer en Rouwenhorst.

DE KOSTEN

De munitie werd wel voor niets verkregen, maar om de baanhuur en schijven te kunnen betalen, werd er voor elke patroon f 0,03 betaald door de schutter ofwel 15 cent per kaart groot kaliber. Dat kost nu al gauw drie gulden.
Ook de verenigingskontributie was dienovereenkomstig. Je kwam er niet zomaar bij, dat kostte wel een tientje, maar eenmaal bij de club, dan was je voor f 6,-- per jaar lid. Dat moest je dan uiteraard betalen in 12 perioden van 50 cent. En D.V.S. zal D.V.S. niet zijn, als je daar moeilijk mee zat of echt niet kon betalen, dan werd je vrijgesteld van kontributie.

WEDSTRIJDEN

In augustus 1946 'bekampten' voor het eerste D.V.S en P.S.V.A. elkaar. Het was de eerste wedstrijd van de burgers van D.V.S. en de politiemannen van de Politiesportvereniging Apeldoorn. De Nieuwe Apeldoornse Courant vermeldde de volledige uitslag in haar uitgave van 13 augustus 1946. Vele jaren erna werd deze jaarlijkse wedstrijd herhaald.
Later kwamen er meerdere plaatselijke verenigingen waarmee wedstrijden werden georganiseerd, zoals Willem Tell Ugchelen en Willem Tell van 't Loo.

DE KNAL - DE KICK

1955. Café Veenendaal.
Van links naar rechts: Ab Veenendaal, Anton Breuer, Arie Zevenbergen en twee andere vrolijke schutters.

Veiligheid stond weliswaar voorop bij het schieten maar allengs werd er toch steeds meer geschoten met kleinkaliber naast de luchtbuks. Gevolg was dat de fietsenstalling bij Van Neck werd ingeruild voor een wasserij van Ten Hove aan de Wieselsekampweg. Daar kwamen minder bezoekers en was de veiligheid van de medeschutters beter gewaarborgd.
Het was evens een schietbaan waar meerdere disiplines geschoten konden worden, zoals luchtbuks, kleinkaliber en grootkaliber op de afstanden 12 meter en 50 meter maar omdat er op de 50 meter'baan' in het vrije veld werd geschoten, met als kogelvanger een zandheuvel, verdween er wel eens een kogel over of naast de heuvel. De achterliggende huizen aan de Elburgerweg kregen wel eens wat lood op het dak. Daar men dit toch niet veilig vond werd besloten na een periode van ruim twee jaar in 1950 de baan vaarwel te zeggen .
Voor de buitenbaan, waar 50 meter geschoten kon worden, werd de schietbaan in het Koninklijk Park gebruikt, terwijl een binnenbaan werd gevonden in de zaal achter café Veenendaal. Men schoot er van achter uit de zaal naar het café toe, daar stond uiteraard een wand tussen. Echter vlak naast de baan met de kogelvanger zat een deur vanwaaruit men van het café naar de zaal kon komen. Eén keer werd er door de open deur een borrelglaasje van de tapkast geschoten en aangezien iedereen het erover eens was dat dat zonde van de jenever was, werd er in het vervolg in omgekeerde richting geschoten.
Café Veenendaal lag aan de Zwolseweg hoek Oude Zwolseweg schuin tegenover het café Van Neck. Zo bleef men dus in dezelfde omgeving, waar trouwens ook de meeste schutters vandaan kwamen. In de wintertijd, als de kachel aan moest, betaalde men f 1,- huur als de kosten voor de brandstof. Vijftien jaar lang, tot 1965 bleef de vereniging hier gehuisvest.

ORANJEFEEST

De heer Nijhuis, eerste Koningsschutter 1946.

De omgeving van Wenum-Wiesel en rond Apeldoorn vierde elk jaar het Oranjefeest. Dat ging gepaard met een grote optocht en een kermis. Aan beide nam de vereniging aktief deel. Met een echte legerjeep van Chris Berkhoff en een platte wagen werd door D.V.S. meegereden in menige optocht. Het optuigen van de jeep met wagen gebeurde bij café Van Neck, dat was een gezellig gedoe dat tot laat in de nacht duurde want men moest wachten tot het donker was om het eerste dennengroen uit het bos te slepen. De volgende dag na de optocht begon de kermis. Daar was D.V.S. jaarlijks aanwezig met een schiettent en het koningsschieten. De eerste koningsschutter in 1946 werd de heer Nijhuis.
In 1949 werd Gerrit Jan Dalhuizen koningsschutter. Met hem staan een aantal deelnemers uit dat jaar op de foto. Het spektakel trok altijd veel belangstelling en was een van de hoogtepunten elk jaar bij de schietvereniging.
Niet alleen in Wenum-Wiesel werd geschoten, ook in de aanliggende plaatsen als Lunteren, Nunspeet, Emst, Nijmegen e.d. werden wedstrijden bezocht. Het vervoer was nog niet wat het nu is en dus verschenen de vrolijke schutters in allerlei voertuigen op wedstrijdlokaties, b.v. Peter Berends met een T-Ford, Gradus Breuer met een 125 cc Eissing motorfiets en zijn broer Anton op een 125cc Sparta. Maar Arie Zevenbergen arriveerde in een Mercedes 170 SD, terwijl Willem Brouwer in een Citroën aankwam. En als het wagenpark niet voldoende was of weigerde van start te gaan dan nam men de bus of trein.

Staart vogel 1946

Schutterskamp Vogelschieten 1949.
Gerrit Jan Dalhuizen en deelnemers.

DE SCHIETAVOND

Op woensdagavond werd de clubcompetitie gestreden. Dat was toen op woensdag omdat op dinsdag 'de bonte dinsdagavondtrein' werd uitgezonden. Een programma van Johan Bodegrave waar half Nederland
naar luisterde (de andere helft had toen nog geen radio). Die clubcompetitie was een spannend gebeuren, dat blijkt wel uit de volgende anekdote.
Op 22 december 1956 streden Arie Zevenbergen en Ab Veenendaal om het clubkampioenschap. In verband met een op hande zijnde bevalling van Arie's vrouw moest Arie eigenlijk op woensdag thuis zijn, maar ja, er is maar één keer per jaar een finale, dus toog Arie naar de vereniging alwaar hij het eerst mocht schieten om zo snel mogelijk weer naar huis te kunnen rijden. Toch bleefhij nog even wachten om te zien wat zijn rivaal, Ab, schoot. Toen Ab Veenendaal echter nog één schot moest lossen (hij had aan een 5 voldoende) werd Arie naar huis geroepen, de bevalling was nabij, maar Ab kon nog niet van zijn laatste schot bevallen, dus wist Arie nog niet wie de kampioen was.

1949. Deelname D.V.S. in de Oranje-optocht Wenum-Wiesel.
Voorin de heer Rouwenhorst en Berkhoff.

Het was inmiddels 23.00 uur geworden. Thuisgekomen kon hij het niet nalaten om elke vijf minuten de vereniging te bellen om te horen hoe het was afgelopen. Maar om 24.00 uur was het schot er nog niet uit. De baby was inmiddels wel geboren, een gezonde dochter. Arie dacht eind goed al goed en stoof weer naar de vereniging, waar juist het laatste schot van Ab eruit was. Het was een 3 geworden en dus was Arie clubkampioen. Mooier kon het niet. Het had ruim 2½ uur geduurd om een schot te lossen. Je kunt beter en sneller een kind krijgen zei Arie.
D.V.S. had allerhande schutters, bijvoorbeeld 'een boer op klompen', althans dat zeiden ze in Nunspeet en Emst als Jo Spek binnenkwam. Dat zat zo stevig verklaarde Jo. Op zo'n houten klomp zat hij steviger dan op een kussen, maar de wedstrijdleiding had de nodige argwaan en zei 'trek hem maar een poar punten van zien resultaat af'. Want Jo schoot als de beste. Zo ook in Ugchelen, waar een officiele kleinkaliber geweer wedstrijd werd geschoten. Jo had wat moeite met het zien, maar Berend Pol zei dat het zijn zenuwen waren. Nadat Jo maar een eindje had gelopen om rustig te worden, ging hij weer trachten door het vizier te kijken, maar niets dan zwart. Jannes de Ruiter, een ervaren schutter moest er aan te pas komen en concludeerde dat de diopter totaal dicht stond. Na deze open gedraaid te hebben, schoot Jo als de beste. Hij schoot zo vaak roos op de kaart dat men tussentijds de kaart moest wisselen om te zien dat de schoten in hetzelfde gat kwamen. Jo schoot 5 x 12, de hoogste score en was daarmee winnaar van de wedstrijd.

1958. Schutters in Café Veenendaal.
Links Ab Veenendaal.

ALIAS DRIKUS

Ook in de beginjaren wilde D.V.S. graag jonge schutters binnenhalen voor het broodnodige talent.
Bij de toenmalige penningmeester Willem Hoekman woonde een zekere Henk Huis in 't Veld. Een aardige vrijgezel, die net uit Indië terugwas en 'Drikus' werd genoemd. Schieten, zei hij, doe ik alleen met een stengun, maar die had D.V.S. niet, en toch wilde men hem bij de vereniging hebben. Na lang aandringen liet hij zich toch op de vereniging zien. Waarschijnlijk om van het gezeur af te zijn schoot hij een kaart en tot ieders verbazing 5 x 10, een topscore die men bij D.V.S. niet gewend was. De verbazing werd nog groter toen Drikus ook op de tweede kaart 5 x 10 schoot. Zo'n goeie hebben we nog niet gehad zongen ze al stilletjes, maar Drikus legde het wapen neer, keek triomfantelijk om zich heen, dronk nog een sapje en verdween om nooit meer terug te komen. De vereniging zou geen D.V.S. heten om zich hier niet doorheen te slaan en schoot met plezier, zonder Drikussen vele wedstrijden en won er ook regelmatig één.

HET SCHUTTERSHOF

1969. Nationale jeugdploeg wedstrijd Zweden. Jan Telgen, 2e van links.

In 1965 vond de vereniging weer een nieuw onderkomen. De Koninklijke Scherpschutters van de Veluwe, een Apeldoornse zustervereniging, die bijna 100 jaar ouder was, betrok een nieuw gebouw aan de Generaal van Heutzlaan in het park van de villa Marialust. Dit was een echt schuttersonderkomen dat bestond uit een bar met zaal en schietgebouw. Gezelligheid was hier troef. De vereniging die 40 leden telde, schoot vanaf dat jaar op de dinsdag. De beheerder van het gebouw, Jan van Asselt, had voor iedereen oor en tijd. Van een sluitingsuur had Jan nog nooit gehoord. Niet alleen voor Jan werd het vaak laat maar ook voor de schutters. Vast ritueel was dan ook diep in de nacht, het aanduwen van Jan zijn gemotoriseerde bakfiets . De nieuwe omgeving zorgde ook voor nieuwe leden die uit alle delen van Apeldoorn kwamen. De vereniging begon zich te manifesteren op steeds meer wedstrijden en behaalde veel bekers en medailles. In 1969 werd Jan Telgen geselekteerd in het nationaal jeugdteam voor een wedstrijd in Zweden. Door studie was de topsport maar enkele jaren haalbaar voor Jan.

25-JARIG JUBILEUM

In 1971 vierde D.V.S. zijn 25-jarig jubileum in Het Schuttershof. Op 19 april recipeerde

Felicitaties van wethouder Kooy, 1971

het bestuur, dat toen bestond uit de heren Hoekman, Mulder, Telgen, Horstman, Brouwer, Spek en Breuer. Wethouder ir. J.H. Kooy kwam namens het gemeentebestuur de gelukwensen overbrengen.
Een hoogtepunt voor de vereniging was daarna het distrikskampioenschap in 1974. Voor het eerst

1974. Wedstrijdcommissie D.K. district III

organiseerde een Apeldoornse vereniging een distrikswedstrijd voor de Kon. Ned. Schuttersassociatie die was opgericht in 1969. Het werd een zeer spannende wedstrijd met aan de top twee rivalen van de Kon. Scherpschutters van de Veluwe, de heren Mokking en Veltman. Beiden eindigden met 589 punten, maar Bernard Mokking werd eerste omdat hij de meeste tienen schoot.

Ook door de schutters van D.V.S. werden diverse eerste plaatsen behaald, zowel individueel als in korpsverband. De wedstrijd was gestreden en de prijzen, die tijdens de wedstrijd uitgestald hadden gestaan, werden ingepakt om door de graveur van namen te worden voorzien, toen er plotseling iets gebeurde dat niet was voorzien en een essentiële wending zou geven aan het voortbestaan van D.V.S.

DE BRAND

Door inbraak van enkele jonge vandalen brandde De Schuttershof van dinsdag- op woensdagnacht tot de grond toe af. En hoewel D.V.S. de nog uit te reiken prijzen die avond ervoor had weggehaald, gingen alle in het verleden behaalde bekers e.d. totaal verloren. Voor D.V.S. de in 28 jaar verzamelde prijzen, voor de Kon. Scherpschutters de in 100 jaar behaalde prijzen. Behalve het gebouw, waren ook deze trofeeën niet vervangbaar.
De ontsteltenis was groot. Verslagen stonden de bestuurders van beide verenigingen 's morgens bij de rokende puinhopen te kijken. Enkele klompen gesmolten koper gaven aan waar de prijzenkasten hadden gehangen.

NIEUWBOUW

Prijsuitreiking D.K. 1974 Distriktsvoorzitter J. van Brenk en G. Telgen

De prijsuitreiking van het zojuist verschoten kampioenschap werd daarom gehouden in de Hezenbrink te Emst, het schuttersgebouw van de Emsterzustervereniging. De voorzitter van het distrikt, de heer A.J. van Brenk reikte op 22 maart de prijzen uit. Onmiddellijk na de brand werd er een gastonderkomen aangeboden in Emst. Waar voorlopig door beide gedupeerde verenigingen dankbaar gebruik van werd gemaakt. De bestuurders vergaderde koortsachtig om gezamenlijk nieuwbouw op te zetten. D.V.S. lanceerde op 31 maart, 14 dagen na de brand, een kompleet nieuwbouwplan, dat zou moeten verrijzen op een oud tracé van een nieuwe weg die niet door ging in Wiesel of op de plaats van het ook afgebrande restaurant bij het Kristalbad. Het plan was ambitieus en ontworpen voor de groei. Getracht werd om met beide verenigingen op een noemer te komen voor de realisatie, maar al ras bleek dat de struktuur en identiteit van beide verenigingen zo verschillend was, dat werd besloten ieder zijn eigen weg te gaan. Na veel zoeken o m een lokatie te vinden werd in 1975 besloten geen nieuwbouw te plegen maar in samenwerking met andere verenigingen in Wenum, een bestaand gebouw te verbouwen en geschikt te maken voor diverse doeleinden, zoals, dorpshuis,

vergaderruimte, oefenruimte voor de muziekvereniging en... schietbanen. Er werd druk overleg gepleegd met alle belanghebbenden en de eigenaar van het gebouw, het graanpakhuis van Van Bree bij de Wenumse watermolen, de gemeente. D.V.S. formeerde een bouwploeg van 'wonder en geweld' die snel aan het werk toog. Nog voordat met andere verenigingen alles op een 'lijn' was gebracht, werd de kelder tot schietbaan omgetoverd, tien geweerbanen van 12 meter, waarvan er drie eveneens gebruikt konden worden voor pistoolschieten. En terwijl een stichting was
opgericht om alle verenigingen in te bundelen en het overleg verder ging, was D.V.S. al klaar met de schietbanen. In december 1976 werd de eerste onderlinge wedstrijd reeds geschoten. Boven, op de begane grond was een provisorische kantine ingericht. Het was er altijd vreselijk gezellig maar erg klein. In de stichting werd weinig voortgang gemaakt met organisatie en de indeling van het gebouw. En omdat D.V.S. de enige was die werkelijk aan het werk was gegaan en graag ook een echte kantine wilde realiseren, werd aan de gemeente gevraagd om D.V.S. alleen het gebouw te laten opknappen om het daarna aan de andere verenigingen te kunnen verhuren. Het college van B & W besloot dienovereenkomstig en zette het licht op groen om het gehele gebouw te verbouwen naar de inzichten van de vereniging. Met man en macht werd er gewerkt. Er groeide een hechte bouwploeg die geen woorden nodig had om elkaar te verstaan. Een sumiere tekening was voldoende, alles werd verder 'in het werk' geregeld tot het voorjaar 1979. Via allerlei relaties werd materiaal en kennis 'ingekocht' voor maar heel weinig geld.

1975. Bouwen van de schietbaan

NEDERLANDS KAMPIOEN 1975

De deelname aan wedstrijden tijdens de bouwperiode was wel minder maar de kwaliteit bleef goed. Zo werden wedstrijden bezocht in Berkel Rodenrijs, Zeist, Driebergen, Harderwijk, Brummen, Nunspeet, Emst, Lunteren, Ermelo, Vaassen, Hengelo Gld., Groenlo enz. In 1975 werd voor het eerst een team van D.V.S. Nederlands kampioen in de A-klasse. Het team bestond uit Jo Spek, Jan Horstman, Jan Brouwers en Bernhard Mokkink.

Prijsuitreiking N.K. kkg 1975. 1e plaats A-klasse

OPENING 1979

Schietkelder

Op 1 mei 1979 was het zover. De schietkelder is in 1976 al klaar maar de kantine vergde nog 2 ½ jaar bouwen. Omdat hier alle horeca voorzieningen in werden gemaakt. De stenen van de afgebroken schuren achter het gebouw diende voor het metselen van de muren in het gebouw. De bouwploeg werd een ploeg van vakmensen of het nu ging om stucadoorswerk, tegelzetten, elektrische installatie, sanitair of metsel- en timmerwerk. Alles werd professioneel uitgevoerdenresulteerde in een van de mooiste sportkantines uit de omgeving met openhaard en bar. Wethouder R. Krol opende vrijdagsmiddags het gebouw, door het openingsschot op een ring van ballonnen te lossen. Tijdens de receptie werd er veel lof gesproken aan het adres van de schutters, die kans hadden gezien van een oncomfortabel pakhuis een prachtig verenigingsgebouw te maken. Op de feestavond voor de leden, die 's avonds 11 mei plaatsvond werden de leden van de bouwploeg door het bestuur benoemd tot leden van verdiensten.

JEUGDAFDELING

Omdat de jeugd de toekomst heeft, werd besloten over te gaan tot het oprichten van een jeugdafdeling. Daarvoor waren echter een aantal luchtgeweerbanen nodig en dus toog de bouwploeg weer aan het werk. Op de bovenverdieping werd een vergaderzaal met 5 demontabele luchtgeweerbanen gerealiseerd. Op vrijdag 2 oktober 1981 was deze derde bouwfase ook gereed. Daarmee werd voorlopig de totale verbouwing die in 1975 was gestart, afgesloten. Ruim 6 jaar verbouwen was nodig om het gehele gebouw aan te passen. Voor het aantrekken van jeugdleden en damesschutters werd op zaterdag 3 oktober een opendag gehouden. Het resultaat was dat er 27 jeugdleden zich opgaven en 5 dames. De jeugdafdeling kon van start gaan. De nieuwe accommodatie zorgde voor een verdere groei van de vereniging en al snel kwam het ledental boven de 100 uit. In toenemende mate manifesteerde D.V.S. zich op wedstrijden en werden de individuele resultaten steeds beter tijdens de jaarlijkse kerstschietwedstrijd. In december 1981 werden 7 leden gehuldigd omdat zij 25 jaar lid waren van D.V.S. Het distriktsbestuur vond het verenigingsgebouw geschikt om wederom door de vereniging het distrikskampioenschap 1982 te laten organiseren. Ruim 150 schutters namen er aan deel. Hoogste schutter werd G.J. Messinger uit Brummen met 587 punten. Enkele maanden later vond de eerste prijsuitreiking plaats van de onderlinge jeugdcompetitie D.V.S.

NAAMSVERANDERING

Naarmate de vereniging groter werden meer mensen deelnamen aan wedstrijden ontstond er behoefte om de naam te wijzigen. Het ging er nog steeds vrolijk toe op de verenigingsavonden, maar op wedstrijden wilde men niet voor losbollig aangezien worden. In 1979 gelijk met de ingebruikneming van het nieuwe gebouw werd tevens de naam veranderd. De 'Vrolijke' heette in het vervolg de 'Veluwse'. Meer leden, meer aktiviteiten. Om het sociaal kontakt te bevorderen werden er naast schieten, ook veel nieuwe aktiviteiten ondernomen. Voor de kinderen werd er een St. Nicolaasfeest georganiseerd, in de zomer een barbeque met gezellige muziek, zeevissen in Den Oever en kleiduivenschieten achter het gebouw.

25 JAAR VOORZITTER

Om optimaal het gebouw te benutten werd ook aan andere verenigingen de gelegenheid gegeven de schietbanen te gebruiken. Schietvereniging Jan Willem Brouwer was jarenlang de bindende faktor van de vereniging. Als voorzitter liep hij altijd voorop om de nodige zaken voor de vereniging te 'regelen'. Vijfentwintig jaar heeft hij dat volgehouden om in maart 1984 te besluiten er een punt achter te zetten. Tijdens een druk bezochte afscheidsreceptie op 29 maart 1984 droeg hij de voorzittershamer over aan Jan Brouwers en werd hij benoemd tot ere-voorzitter. Enige rust was hem gegund. Met veel plezier sloeg hij 'zijn' vereniging als gewoon schutter gade. Naast hem zat ook vele jaren Anton Breuer als penningmeester in het bestuur. Beide hebben zij de vereniging als een deel van hun persoonlijkheid gemaakt. Het was daarom, dat de vereniging in grote verslagenheid was, toen bekend werd dat Jan Willem Brouwer op 30 december 1985 plotseling was overleden. Nog geen driekwart jaar later in september 1986 overleed Anton Breuer. D.V.S. heeft aan beide oud-bestuurders veel te danken gehad.

MEER VERENIGINGEN BIJ D.V.S.

Om optimaal het gebouw te benutten werd ook aan andere verenigingen de gelegenheid gegeven de schietbanen te gebruiken.
Schietvereniging Apeldoorn was de eerste. Daarna volgden Peljagers en Willem Tell, zodat het verenigingsgebouw open werd gesteld op maandag, dinsdag, donderdag en zaterdag.

TOPPERS

Op landelijk niveau begon men de naam van D.V.S. ook steeds meer te horen. In 1984 en 1985 won Nico Berger de André Korstrofee en vestigde Wang La Liu een nationaal record. Annegrethe Stormorken veroverde diverse nationale titels, vestigde tevens een nationaal record bij de jeugd en werd opgenomen in de Nationale kernploeg luchtgeweer. De vereniging registreerde in 1985 meer dan 140 leden en donateurs. Het gebruik van de schietbanen kwam steeds meer onder druk te staan door het wekelijks gebruik van meer dan 200 schutters en het kon niet uitblijven, er werden nieuwe plannen gemaakt voor een uitbreiding, meer pistoolbanen en meer geweerbanen op de afstand van 50 meter.